«فرزندان جوانتان دارند به خانه بر میگردند. آیا شما باید برای سکونت از آنها اجاره بگیرید؟»
به گزارش مهرخانه: این، عنوان یادداشتی است در مجله تایم که 24 خرداد منتشر شده است و به وضعیتی جدید در جامعه آمریکا اشاره می کند. همزمان با رکود اقتصادی و افزایش هزینه های تحصیل و همچنین بیکاری، روز به روز بر تعداد جوانانی که در پایان تحصیلات دانشگاهی بدون پیدا کردن شغل به خانه بر می گردند، افزوده شده است. در فرهنگ آمریکای شمالی و تا حدی اروپا، بسیاری از جوانان حداکثر تا سن 18 سالگی مهمان خانواده اند والبته تا پیش از این سن نیز باید مسئولیت هایی در خانه و همینطور کسب درآمد لااقل برای رفع برخی نیازهای شخصی خودشان بپذیرند و پس از آن شغلی دست و پا می کنند و از خانه ی پدر و مادر می روند. در مورد دانشجویان، این روند، رواج بیشتری دارد و اغلب آنان پس از پایان تحصیلات که عمدتا در شهری دور از خانواده سپری می شود، زندگی مستقل خود را ادامه می دهند؛ اما با استناد به این یادداشت، روند قبلی تا حدی تغییر کرده است و جوانان تحصیل کرده ی بیکاری که قدرت اجاره ی خانه مستقل ندارند، مجبورند به خانه برگردند. نویسنده به والدین پیشنهاد می دهد که پس از ارائه یک فرصت چند ماهه برای استفاده رایگان از خانه، از این فرزندان جوان، مبلغی به عنوان اجاره ی اتاق و حتی مبالغی برای استفاده از امکانات خانه و غذا گرفته شود. جالب اینجاست که اغلب افرادی که پای این مطلب در شبکه های اجتماعی نظر داده اند، از سنین مختلف، با این کار موافقند و مهمترین دلیلی که ذکر می کنند، جلوگیری از تنبلی و تن پروری بچه ها و ایجاد حس مسئولیت پذیری است.
این رفتار را مقایسه کنید با شیوه های تربیتی فرزند در ایران و میزان حمایت عجیب و غریب و بعضا افراط گونه خانواده های ایرانی از فرزندانشان که از نوزادی، با اتاقی انبوه از اسباب بازی و خردسالی با هزینه میلیونی مهد و پیش دبستانی آغاز می شود و نه در 18 سالگی که حتی در 28 سالگی و پس از ازدواج نیز پایانی ندارد. والدین به هر دری می زنند تا فرزندشان به دانشگاه برود و هزینه های لازم برای کلیه تفریحات و کلاس های آموزشی و امکانات روز تکنولوژی اش را داشته باشد و موقع ازدواج، حتی شده با فروش خانه ی شخصی خودشان، خانه ای برای پسرشان خریداری یا اجاره می کنند و وسیله نقلیه ای نیز اگر امکانش بود فراهم می کنند و هزینه کلیه مراسم را بر عهده می گیرند و جهیزیه دخترشان را تمام و کمال می دهند و باز حس می کنند به حد کافی شاید از فرزندشان حمایت نکرده اند. در نهایت هم بسیاری از فرزندان حس می کنند که در زندگی کمبودهایی داشته اند و خانواده یا جامعه یا زمین و زمان برای آنها کم گذاشته است.
به نظر می رسد هر دو سوی این طیف گرفتار افراط و تفریط است. درخواست اجاره بها از فرزند جوان اگرچه حس مسئولیت پذیری را تقویت می کند و مانع تن پروری می شود اما طبیعتا، پیوند های عاطفی بین والدین و فرزندان را سست می کند و نقش خانواده را به عنوان آخرین و امن ترین پناه فرزندان، به نوعی تضعیف می کند. البته مسلما خانواده های آن فرهنگ نیز موضوع را سیاه وسفید نمی بینند و اگر فرزندشان حقیقتا نیازمند حمایت بود، از او دریغ نخواهند کرد اما آن احساس امنیت و تعلقی که لازم است افراد در آغوش خانواده حس کنند با این رویکرد، رقیق خواهد شد. در سوی دیگر طیف خانواده های ایرانی هستند که به دلیل حمایت های افراطی از یک سو مانع رشد توامندی های فرزندانشان می شوند و از سوی دیگر روحیه ای طلبکارانه و متوقع در آنان ایجاد می کنند که پیش از همه به خود فرزندان و سپس به خانواده و جامعه آسیب می زند.
با مروری بر سبک زندگی خانواده های ایرانی در گذشته های نه چندان دور هم می بینیم چنان حمایت های افراطی در خانواده ها مرسوم نبوده است. کودکان، دختر یا پسر از همان خردسالی مسئولیت های جدی در خانواده داشتند و خیلی زود لازم بود در کسب درآمد برای خانواده نیز همراهی کنند و حتی نیازهای خانواده را نسبت به آرزوها و خواست های خودشان در اولویت قرار دهند و با تمام این اوصفاف، پیوندهای عاطفی در خانواده حتی از امروز بسیار قوی تر بوده است.
بازگشت به گذشته نه ممکن است نه مطلوب، اما بازخوانی آن و پیدا کردن نقاط قوت و همچنین کنکاش در سبک زندگی جوامع مدرن برای یافتن آُسیب ها و نقاط قوت آن ضروری است تا ما را به سمت اصلاح سبک زندگی کنونی و شیوه های تربیتی مان – که چگونگی شکل گیری و روندی که طی کرده،خود، محل پژوهش و بررسی های بسیار است- رهنمون شود.
|
امتیاز مطلب : 4
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
